Bella

Dit is Bella. Bella woont op de ‘Ravenhorst’ in Loo. En ze is de leukste op mijn wekelijkse wandelroute. Toen ik in 2020 in Loo kwam wonen en begon met het lopen van ‘het rondje op de dijk’ kwam (en kom ik nog steeds) langs de ‘Ravenhorst’. Het is zo’n beetje de laatste kilometer en doorgaans ben ik dan in gevecht met mezelf om de route in te korten of hem volledig uit te lopen.

Regelmatig gebeurde het dat op dat punt een vrolijke viervoeter vol enthousiasme aan kwam rennen met allerhande ballen, touwen, takken of wat ze maar te pakken had. Maar altijd bleef ze op haar eigen erf. Nu moet je weten dat daar geen hek staat en ik me altijd afvroeg: “Hoe kan het dat ze daar zo netjes blijft?” Ik besteedde er verder geen aandacht aan.

Na vele ‘rondjes op de dijk’ besloot ik om wat dichterbij te komen en met enige twijfel pakte ik op een goede dag een bal en gooide hem terug het erf op. Bella schoot weg, greep haar bal en kwam weer terug. Liet de bal los zo van: “Ja, nog een keer!”

Ik woonde nog niet zo lang in Loo en keek wat onwennig om me heen of dit wel oké is. Op zoek naar een baasje van Bella. Ondertussen vond Bella zelf dat er wel weer een balletje weggegooid kon worden. Als een kind zo blij sprong ze rond en maakte ze duidelijk dat het speeltijd was.

Ze is een bijzonder exemplaar. Op een bepaalde manier begrijpt ze precies wat je bedoeld. Wat Bella graag doet is dat ze haar speelgoed vasthoudt, dan moet je het zogenaamd afpakken. Ik had een behoorlijk hardnekkige tenniselleboog dus deze krachtmeting ging niet. Als een mallootje zei ik tegen haar: “Mijn arm doet pijn dus als je wil spelen dan moet je echt loslaten.” En tot mijn grote verbazing keek ze me aan en liet voorzichtig haar speeltje los. Wonderlijk, maar zo gaat het altijd.

Op een dag trof ik eindelijk de eigenaar van Bella. Zodoende weet ik nu haar naam en dat het helemaal oké is om met haar te spelen. “Het is regelmatig een schouwspel”, vertelde hij.

Soms gaan er weken voorbij dat ze niet buiten is. Heel af en toe ben ik te moe door de Q-koorts of heb ik teveel pijn om met haar te spelen en toch kijk ik altijd even met een schuin oog of ze er is. Doorgaans hoeft dat niet want ze weet eerder dat ik er aan kom dan dat ik háár heb gespot. Het maakt me blij. Ik krijg er wat energie van. En dat is Loo. Geen omheinde tuin en niemand vind het erg dat je een balletje (touw, stok of wat dan ook) gooit met hun hond.

En Bella? Ze leert me. En soms helpt haar aanwezigheid en speelmomentje om een beetje te helen in mijn gevecht met mijzelf en mijn gemankeerde lijf.