En nu?
Daar zit ik dan. Een paar maanden later. Twee boeken gepubliceerd. Mooie reacties mogen ontvangen. En dan wordt het stil. En nu? Nu is er eindeloos veel tijd en ruimte om een nieuwe weg te bewandelen. De keuze is reuze. Ware het niet dat de vele regen aardig inslaat in het lijf en de afgelopen maanden lijken slechter dan ooit tevoren.
Ergens voel ik me in een soort van niemandsland ronddolen. Enerzijds heb ik genoeg creatieve ideeën, tegelijkertijd komt er letterlijk niks uit mijn handen, behalve alle spullen die ik spontaan laat vallen.
En dan staat ook nog eens mijn 50-ste verjaardag voor de deur. Dat klinkt heel ernstig zoals ik het schrijf maar het is uiteraard een rede voor een klein feestje. Maar dan komt het…wie nodig ik uit? BAM, de confrontatie is een feit. Ik knal keihard met mijn kop tegen een betonnen muur.
De meeste van mijn contacten zijn mede Q’s. Grotendeels digitaal. Ergens delen we lief en leed en gevoelsmatig voelen ze als vrienden ook al zien we elkaar zelden tot nooit. En dan zijn er mijn vriendinnen. Waar ik mijn jeugd mee deelde, basisschool, middelbare school, die ik kinderen zag krijgen, en toezag hoe ze zich stuk voor stuk door hun leven heen worstelden, waar contact enkele jaren of periodes in stilte was (of is) waarvan de oorzaak er niet toe doet. Deze vrouwenclan is mijn dierbaarste groep. Anders dierbaar dan de Q’s.
In de laatst genoemde groep is er van mijn kant veel veranderd. Ik vind contact (onder)houden moeilijk. Door het vele alleen zijn ben ik enigszins anti-gesocialiseerd (is dat een woord?). Dit heeft veel gevolgen en één ervan is dat ik ze tekort doe. En…ik laat ze te weinig weten dat ik zielsveel van ze hou en het contact vreselijk mis maar te weinig in staat ben om het goed te onderhouden.
Gek genoeg komen we nooit op elkaars verjaardag. Waarom weet ik niet. Het voelt als iets persoonlijks maar dat kan ik mis hebben. Vul het nu maar in. En dan mijn mede Q’s. Het voelde raar om uit die groep een uitnodiging te sturen voor mijn 50-feestje. En toch heb ik de onzekerheid overwonnen en een paar lieverds een berichtje gestuurd. Omdat zij (wij) ook al is het digitaal, best een grote rol in elkaars leven spelen. Ik vond het wel spannend en toch voelde het goed.
50 Jaar worden, Waarvan er 17 jaar ziek, dat is bijna 1/3. Belachelijk gewoon. Maar goed, als je er dan een feestje tegenaan kan knallen komt vast alles goed.
