Schaamte

Van de lijst met onderwerpen die over Q-koorts gaan of gerelateerd zijn, springt er steeds een in het oog. En dat is het onderwerp schaamte. En om precies te zijn: Schaamte voor de dingen die mensen doen. Zoals werken, sporten, wandelen, hobby’s uitvoeren en nog wat aanverwante dingetjes. Zelfs mensen die zich schamen over hun Q-koorts besmetting.

En ik vind dat toch een dingetje. Persoonlijk heb ik ook ongegeneerd en ongevraagd keihard commentaar mogen ontvangen over keuzes die ik maakte echter voel ik geen schaamte en hou ik mijn gedachten daarover voor me. Opmerkingen als: ‘Dat jij dat kan?’ (wat dan uitgesproken wordt met zo’n ’toontje’). ‘Weet je wel hoe slecht het is.’ ‘Heb jij geen last van…’ en zo kan het rijtje nog veel langer worden.

Er zijn hierdoor mensen (incl ikzelf) die bepaalde dingen niet meer zeggen en delen. Een ander kan nooit weten wat het iemand kost om toch ergens voldoening uit te halen, een ander kan nooit weten in welke mate iemand QVS heeft. Er is mij zelfs ooit gevraagd in welke mate ik Q-koorts heb. Mijn sneer was gelijk: ‘Maakt dat wat uit?, we zijn allemaal ziek.’

In alle jaren die we inmiddels achter de rug hebben zouden we elkaar eens meer kunnen ondersteunen, motiveren, bewondering uiten of gewoon eens een gesprek open gooien en vragen: ‘Hoe doe jij dat?’ In plaats van te sneren en te oordelen zonder kennis.

Zo ben ik al jaren en jaren en jaren bezig met gaan sporten. Op zoek naar een vorm van bewegen die mijn lichaam aankan en ik schaam me nergens voor dus gooi dat ook openlijk op tafel. Het is me nog steeds een raadsel waarom de ene sport wel lukt en de andere niet. Wandelen gaat redelijk tot goed op ‘goede dagen’. In het pre corona tijdperk ging padstraining fantastisch maar als ik crossfit ga doen (een debiele variant op ons bestaande beweegprogramma) ga ik compleet stuk. Erna, niet tijdens. Tijdens bloei ik op en voel ik me beresterk, vol kracht en energie. Fietsen daarentegen kan ik niet.

Wat eraan ten grondslag ligt is dat bewegen voor mij de beste psycholoog is. Ik raak mijn woede kwijt, mijn onrust en de draadjes in mijn brein komen weer samen. En dat is me een terugslag waard. En dààr wil ik me nooit voor hoeven schamen. Oordelen of niet. Het is ook niet knap of zo, wat ik ook zo’n onhandige opmerking vind. Het is iets wat ik nodig heb om me goed te voelen. In mijn kop.

Dus mocht je iemand kennen die zich ook een weg door het leven vecht d.m.v werk, sport, bewegen of een hobby…toon wat respect. Ondersteun elkaar. Help elkaar en wees eens lief. Ik oordeel ook niet dat een ander het niet kan maar voel juist intens begrip en mede pijn omdat ik daar ook bij lange tijd en wijle ben.

Nu ga ik even in de spiegel loeren of ik het practice what you preach principe zelf ook toe pas.

Liefs