Pen
Het is alweer een paar jaar geleden. Hoe ouder ik word hoe minder ik onthoud vooral als het gaat om tijd. Sommige gebeurtenissen vinden plaats en worden dierbare herinneringen. Als ik erg hard mijn best doe en graaf in mijn aangetaste Q-koorts geheugen dan vermoed ik dat het ongeveer 2018/2019 moet zijn geweest. In die tijd ontmoette ik twee fantastische mensen. Een van hen zou spoedig haar boek uitbrengen en was bezig met de voorbereiding van haar boekpresentatie. Mijn wens om een boek te schrijven en uit te geven kwam zo ter sprake.
In die tijd had ik teveel ideeën en te weinig structuur. Het enige wat ik wist is dat het over Q-koorts moest gaan. Over hoe Q-koorts echt is. Het gewone dagelijks leven met een raadselachtige ziekte. Op dat moment kende ik meerdere schrijvers en ik keek met bewondering en leergierigheid naar hoe hun werk van idee naar boek naar uitgeven ging. Het mooiste was dat dit bijna allemaal mensen zijn die ook totaal geen moeite hebben om hun kennis, ervaring en tips te delen. Die feedback durven te geven maar tegelijkertijd mij hebben gemotiveerd om door te gaan. En dat is zeldzaam.
Zo ook de twee vrouwen die ik jaren geleden ontmoetten. We gingen een keer lunchen met zijn drieën. Als een duveltje uit een doosje kreeg ik een kadootje. Ik weet me nooit zo goed een houding te geven als ik iets mag ontvangen en zenuwachtig pakte ik het uit. En daar kwam ‘ie tevoorschijn. Een mooie zilverkleurige balpen. Toen ik goed keek zag ik dat mijn naam erin gegraveerd stond: Deverra
De twee schrijfsterdames keken me aan en zeiden: “We hopen dat je ooit met deze pen jouw boeken mag gaan signeren.”
En nu is het zover. Mijn boek, What the F*cQ is gepubliceerd. En de pen ligt klaar om te signeren. En dat is wat er gebeurd als je mensen om je heen hebt die in je geloven en je vertrouwen geven. Lieve Han en Vi, de pen is het anker geweest waar ik me aan vast kon houden.