Gevoelig
Al jaren hoor ik: ‘Je bent wel gevoelig.’ De laatste tijd denk ik steeds vaker: ‘Ergo...jij doet mij pijn en dan ben ik gevoelig? Ik vind dan dat jij erg gevoelig reageert op mijn gevoeligheid.’ En zo dansen we samen in de kamer van de, in dit geval, tandarts. Het kan ook een willekeurige andere kamer zijn want ik hoor bijna overal en te pas en te onpas dat ik ‘zo gevoelig’ ben. Afijn, het geval is…zeg je Q-koorts dan zeg je gelijk rampzalig gedoe met tanden en of kiezen. Het schijnt zo te zijn dat ons bacterie-tje zich maar al te graag in de tandpockets nestelt en daar heerlijk de boel verbouwt zoals een alleen een upperclass bacterie betaamt. Ik durf geen schatting te maken maar vraag het een willekeurige Q-koorts patiënt en je krijgt gelijk respons.
We kampen regelmatig met fikse ontstekingen, Inmiddels kan ik je na 17 jaar gebitsgedoe vertellen dat dat geen pretje is. Zo kwam het bij mij begin dit jaar tot een hoogtepunt. Een fikse kaakontsteking. Dikke wang en pijn. Enorme pijn. En met tandartsangst is dat niet leuk. Dus ik ging niet naar de tandarts maar naar de huisarts. Kreeg antibiotica en als een struisvogel met mijn kop in het zand dacht ik dat ‘ie wel over zou waaien. Niet dus. Enkele reis kaakchirurg en een ticket terug met de boodschap: ‘Deze kiezen moeten er uit. Ze zijn niet meer te redden. Doet u dat niet dan wordt het van kwaad tot erger. In een jaar tijd is uw kaakbot volledig verdwenen’
Dat geloofde ik wel want het zag er inmiddels uit alsof er 17 jaar Q-koorts bacterie zich een weg naar buiten aan het werken was. Ik maakte een kiezentrek afspraak. Godzijdank was de agenda zo vol dat ik pas in juni terecht kon. Mooi. Zo kon ik nog even met mijn kop in het zand allerlei smoezen en excuses bedenken waarom de kaakchirurg geen gelijk zou hebben en ik dus niet daarheen zou hoeven. Warempel, de ontsteking leek weg de afgelopen maanden en de twijfel sloeg toe. ‘Moest ik wel gaan?
En zo vertrokken we naar Oostenrijk op vakantie. Een week voor de afspraak voor extractie. Nu kon ik mooi mijn gedachten even verzetten. Maar Q-koorts zou Q-koorts niet zijn daar mijn kleine bacterie terrorist flink roet in het eten gooide. Net vier dagen op onze vakantiebestemming en ik voel dat het niet goed gaat. Jawel, de wang werd weer dik en de ontsteking was weer terug. Binnen een uur besluiten we terug te rijden. Huisarts bellen, weer antibiotica, tandarts bellen of de extractie door kan gaan, in de auto en in tien uur weer naar huis kachelen.
Om een lang verhaal kort te maken ging ik maandag naar de afspraak voor de extractie. Drie fikse verdovingen en tien seconden later was er een kies uit. De andere kies hoefde toch niet en mocht blijven zitten. Wat hechtdraadjes erin en afrekenen met de opmerking: ‘Je bent wel gevoelig.’ Dat kan wel zijn maar als je zegt dat ik de verdoving niet ga voelen en ik voel hem toch, drie keer, met een misselijk makende smaak en ik krijg dan ook nog de opmerking: ‘Alleen kinderen zeggen dat het vies smaakt’, dan gaan al mijn nekharen overeind.
Alles wat je in een ander ziet is een deel van jezelf. Dus als je zegt dat ik gevoelig ben, wat raak ik dan in jou? Ze noemen ons ook wel een kwetsbare groep. Ik zou willen pleiten voor het feit dat wij chronisch zieken over een enorme kracht beschikken. Want het dragen van pijn, het incasseren van onwetendheid toont wel aan dat wij sterker zijn dan iedereen denkt. En daar is geen verdoving voor.
