’23 – ’25
2023, het jaar waarin mijn boekenbaby’s ter wereld kwamen. Alle energie die ik had stopte ik in schrijven. Aangedreven door boosheid. Woede. Intense, allesoverheersende woede dreef mij voort. ‘Dit kon toch niet waar zijn?’ Alles wat er gebeurde liet de vlam steeds hoger oplaaien. Totdat het niet meer te controleren was.
Boosheid om Q-koorts, boos op de medische wereld, boos op vriendschappen, boos om verlies, boos op de organisatie die ons moest vertegenwoordigen, er was niks of niemand waar ik uiteindelijk niet meer boos op was. Maar het bracht twee boeken voort. De drang om voor ons patiënten op te komen en uiting te geven aan alles wat we moeten verduren kon ik niet wegstoppen. Onze verhalen moesten en moeten nog steeds worden verteld.
Wat ik niet had voorzien is dat ik, zeker na de tweede boekenbaby ‘Zenuwpijn.’ in een verslagen modus kwam. Het werd stil. En daarmee bedoel ik diep, diep, diep in mijzelf. Ik was lamgeslagen. Het vuur was gedoofd. Apathisch. Tegelijkertijd moest ik na alle ontroerende reacties ook omgaan met anoniem verstuurde verwensingen en bedreigingen. Ik had mijn kop boven het maaiveld uitgestoken dus die moest afgehakt worden.
Ik besloot om datgene te doen wat ik had gezworen nooit meer te doen: Ik ging naar een psycholoog. De boosheid moest worden aangepakt. En dat is gelukt. Ik trof de liefste, zachtste en beste die aangeraden werd. In de afgelopen twee jaar zette ze mij weer in mijn eigen kracht en de boosheid loste op. Maar de apathie bleef. Er kwam geen letter meer uit mijn vingers. Dus ik zocht extra ondersteuning.
Op magische wijze kwam ik een Instagram advertentie tegen van een Jungiaans Analytisch Therapeut. Waarom weet ik niet maar ik klikte erop, las wat posts en ik besloot haar een tijdje te gaan volgen. Uiteindelijk belandde ik in haar praktijk en onlangs vroeg ze me wanneer ik voor het laatst de ‘spark’ had gevoeld om iets te creëren. Ik vertelde dat dat voor het laatst was bij het uitgeven van mijn boeken. En dat inzicht had ik nodig.
De dominostenen vielen om en zo ontstond de What the F*cQ Q-koort boektour, oftewel de Tour du BoeQ. Gisteren is deze gestart met het overhandigen van de boeken aan onze burgemeester. Er vond een bijzonder gesprek plaatst waar alle tijd en ruimte was om te vertellen. Maar het meest ontroerende moment vond plaats op het einde. Onze burgemeester sloeg het boek ‘Zenuwpijn.’ open, exact op de bladzijde met de quote die ik fotografeerde als sneak peak en die persoonlijk veel betekend. Een mooiere aftrap van de boeQtour had ik niet kunnen wensen.
