De eeuwige nee

Er zijn periodes waarbij het lijkt alsof ik geboren ben voor de ‘nee’. Er zijn mensen die dan zeggen: “Dan zit je niet op de goede weg”, of “dan is het niet voor jou.” Dat kan wel zijn maar ik ga graag op zoek naar de ‘ja’. Zo kom ik erachter dat als je in het leven geen middelen hebt (lees: geld) er dan weinig ‘ja’s’ mogelijk zijn. Dat maakt dat ik vandaag hang in het gevoel van frustratie want hoe kan ik dit ombuigen?

Zo zou ik voor mijn bijna te verschijnen tweede boek graag een boekpresentatie geven. Ik heb het helemaal in gedachte hoe dat eruit moet zien. Het moet in Brabant. In Ravenstein/Herpen. De gastenlijst is wat lang geworden. Ik heb sprekers in gedachte die een perfecte aanvulling zouden zijn en ik heb uiteraard het boek.

Zo stuur ik de eerste keus locatie een bericht. Het antwoord is: Nee. Er is maar plek voor max vijftig mensen. Jammer de bammer. Locatie twee: Daar kreeg ik na de eerste mail en de tweede als reminder überhaupt geen antwoord. Dus een ‘nee’.

Desondanks maakte ik een rekensom. In eerste instantie dacht ik: ‘Als ik een locatie kan vinden dan komt de rest vanzelf want zo werkt het vaak.’ Echter, geen locatie. De rekensom wat het mogelijk zou kunnen gaan kosten maakte dat de ‘nee’ een ‘NEE’ werd.

Al een tijd klopt er een gevoel aan de deur dat ik wel eens iets buiten mijn comfortzone zou willen gaan doen. Bijvoorbeeld zangles. Of een opleiding. En dan geen opleiding in iets wat ik al ken maar iets totaal anders. Of waar mijn interesse ligt. Zonder doel. Dus ik ging vanmorgen zoeken naar een deeltijd opleiding in het psychologie gebeuren.

Je raadt het al. De ‘NEE’S’ vlogen voorbij. De ene opleiding vereiste een relevante werkplek. De ander kost slechts 12.000 euro (twaalfduizend voor de taalnerds onder ons). En mocht er ooit een STAP budget komen dan heb ik geen interesse in hoe ik in 5 dagen mijn persoonlijke kracht kan versterken. Grote zucht.

Ik heb werkelijk geen energie meer om in dit duistere bos naar mogelijkheden te zoeken. Tuurlijk zou ik het opleidingsinstituut kunnen mailen of een opleiding zonder relevante werkplek mogelijk is. Maar ik heb er geen puf meer voor. En ja, er is een soort levenlanglerenkrediet. Maar ik ga toch met mijn 49+ geen krediet van 12.000 euro aan om meer te leren over mijn interesse gebied? Wat is dat voor een idioterie.

En zo breng ik vandaag de dag verder zuchtend door. Alle ‘nee’s’ die ik in mijn leven heb optellende schrijf ik op mijn kladblok de woorden: Positieve gedachten. En ik zet er een cirkel omheen. Ook deze huis-tuin-keuken Cognitieve Gedrags Therapie werkt vandaag niet. Er zit maar een ding op en dat is gewoon even een dag sippen, mokken en vertrouwen hebben dat het ooit goed komt.

Vergelijkbare berichten